Το κοιλιακό τοίχωμα περιβάλλει την περιτοναϊκή κοιλότητα και διακρίνεται σε προσθιοπλάγιο και οπίσθιο.
Το προσθιοπλάγιο κοιλιακό τοίχωμα αποτελείται από 6 στρώματα (από έξω προς τα μέσα): το δέρμα, την επιπολής περιτονία, τους κοιλιακούς μύες με τις απονευρώσεις τους, την εγκαρσία περιτονία, το εξωπεριτοναϊκό λίπος και το τοιχωματικό περιτόναιο. Προστατεύει τα σπλάχνα και τα όργανα, συμμετέχει στην αναπνοή και σε όλες τις κινήσεις του κορμού.
Το κοιλιακό τοίχωμα έχει κάποιες σχετικά αδύναμες περιοχές και αυτές είναι το δεξί και αριστερό έσω βουβωνικό στόμιο (στο κάτω μέρος της κοιλιάς, στις βουβωνικές χώρες), ο ομφαλικός δακτύλιος, ο μηριαίος δακτύλιος (στην βουβωνική περιοχή), η ημισεληνοειδής γραμμή του Spiegel (έξω όριο του ορθού κοιλιακού μυός), η λευκή γραμμή (ισχυρή απονευρωτική ταινία από την ένωση του δεξιού και αριστερού κοιλιακού μυός, στη μέση γραμμή του κορμού μεταξύ του στέρνου και της ηβικής σύμφυσης) και η γραμμή συρραφής από προηγούμενο χειρουργείο. Σε αυτές τις ευένδοτες περιοχές αναπτύσσονται οι κήλες του κοιλιακού τοιχώματος. Κήλη είναι η προβολή περιεχομένου της κοιλιάς (έντερο, λίπος, ουροδόχος κύστη, έσω γεννητικά όργανα) διαμέσου χάσματος (τρύπας) στο κοιλιακό τοίχωμα.
Βουβωνοκήλη είναι η παθολογική κατάσταση κατά την οποία τμήμα του περιεχομένου της περιτοναϊκής κοιλότητας (κοιλιάς) προβάλει διαμέσου του έσω βουβωνικού στομίου. Συνήθως προβάλλει τμήμα λίπους της κοιλιάς ή εντέρου.
Πρόκειται για μια πολύ συχνή πάθηση, καθώς γνωρίζουμε ότι περίπου 1 στους 10 ανθρώπους θα παρουσιάσει βουβωνοκήλη κάποια στιγμή στη ζωή του, ενώ είναι συχνότερη στους άνδρες. Η αιτία εμφάνισης βουβωνοκήλης δεν είναι απόλυτα γνωστή, ωστόσο υπάρχουν κάποιοι προδιαθεσικοί παράγοντες όπως
Ο πάσχων από βουβωνοκήλη παρουσιάζει ένα μαλακό και συνήθως ανώδυνο εξόγκωμα στην βουβωνική περιοχή. Μπορεί να αισθάνεται ήπιο πόνο ή κάψιμο στην περιοχή, που οφείλεται στο «ξεχείλωμα» των μυών. Το εξόγκωμα αυτό μπορεί να εξαφανίζεται σε ύπτια θέση ή μετά από ασκούμενη πίεση. Σε αυτήν την περίπτωση ονομάζεται ανατασσόμενη. Στην εξέλιξη της πάθησης μπορεί να καταστεί αδύνατη η ανάταξη της κήλης, οπότε πλέον μιλάμε για μη-ανατασσόμενη κήλη. Σε αυτήν την περίπτωση αυξάνεται ο κίνδυνος περίσφιξης, δηλαδή του στραγγαλισμού του περιεχομένου της κήλης, γεγονός που αποτελεί ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ κατάσταση που απαιτεί άμεση χειρουργική αντιμετώπιση, ειδάλλως το περισφιγμένο τμήμα θα ισχαιμίσει και θα νεκρωθεί, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του ασθενούς.
Η διάγνωση της βουβωνοκήλης τίθεται με την κλινική εξέταση από Χειρουργό και μόνο στις λίγες περιπτώσεις όπου κατά την εξέταση υπάρχουν αμφιβολίες ή χρειάζονται περισσότερες πληροφορίες, διενεργείται απεικονιστικός έλεγχος με U/S ή CT κοιλίας.
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ θεραπεία της βουβωνοκήλης είναι η ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ και ονομάζεται ¨πλαστική αποκατάσταση με πλέγμα¨.
Η επέμβαση αυτή, που είναι μία από τις συχνότερες επεμβάσεις της γενικής χειρουργικής, περιλαμβάνει την επανατοποθέτηση του περιεχομένου της κήλης στην φυσιολογική του θέση και έπειτα την ενίσχυση του χάσματος με φύλλο πλέγματος, προς αποτροπή υποτροπής. Το πλέγμα αυτό αποτελείται από συνθετικό υλικό, απόλυτα συμβατό με το ανθρώπινο σώμα και λειτουργεί σαν σκαλωσιά πάνω στην οποία ο οργανισμός αναπτύσσει ισχυρή ουλή, ενισχύοντας έτσι την αδύναμη περιοχή του κοιλιακού τοιχώματος και αποτρέποντας την υποτροπή της νόσου.
Η πλαστική αποκατάσταση της βουβωνοκήλης μπορεί να πραγματοποιηθεί με ανοικτή ή ελάχιστα επεμβατική (λαπαροσκοπική) τεχνική. Η απόφαση για το ποια τεχνική θα χρησιμοποιηθεί εξατομικεύεται στον κάθε ασθενή, ανάλογα με συγκεκριμένα κριτήρια που αφορούν κάθε ασθενή ξεχωριστά.
Στην ανοικτή μέθοδο, γίνεται μια τομή 5-10εκ στο σημείο της κήλης, αναγνωρίζεται το περιεχόμενό της και εφόσον αυτό αναταχθεί στην φυσιολογική του θέση μέσα στην κοιλιά, ακολουθεί η τοποθέτηση του πλέγματος στην εξωτερική επιφάνεια του κοιλιακού τοιχώματος και η καθήλωσή του στην επιθυμητή θέση.
Στην Ελάχιστα Επεμβατική (Λαπαροσκοπική) τεχνική γίνεται 1 τομή 1εκ κοντά στον ομφαλό και 2 τομές 0,5εκ, μέσω των οποίων προωθούνται λαπαροσκοπικά εργαλεία, προκειμένου να αναταχθεί η κήλη και να τοποθετηθεί πλέγμα στην εσωτερική επιφάνεια του κοιλιακού τοιχώματος και η καθήλωσή του στην επιθυμητή θέση.
Στην ανοικτή μέθοδο, γίνεται μια τομή 5-10εκ στο σημείο της κήλης, αναγνωρίζεται το περιεχόμενό της και εφόσον αυτό αναταχθεί στην φυσιολογική του θέση μέσα στην κοιλιά, ακολουθεί η τοποθέτηση του πλέγματος στην εξωτερική επιφάνεια του κοιλιακού τοιχώματος και η καθήλωσή του στην επιθυμητή θέση.
Στην Ελάχιστα Επεμβατική (Λαπαροσκοπική) τεχνική γίνεται 1 τομή 1εκ κοντά στον ομφαλό και 2 τομές 0,5εκ, μέσω των οποίων προωθούνται λαπαροσκοπικά εργαλεία, προκειμένου να αναταχθεί η κήλη και να τοποθετηθεί πλέγμα στην εσωτερική επιφάνεια του κοιλιακού τοιχώματος και η καθήλωσή του στην επιθυμητή θέση.
